“Je zoekt naar geluk, tot je leert dat je het zelf maakt”
Ik werd geïnspireerd door deze kerstwens, die ik kreeg van een dierbare vriendin.
Omdat ik al op jonge leeftijd mijn moeder verloor en niet de zorg kreeg die ik nodig had, verlang ik nu nog regelmatig naar zorg en aandacht van een ander. Misschien herken je dat omdat je ook ooit iets niet kreeg waar je wel behoefte aan had.
Als je het geluk hebt dat er nu iemand in je buurt is die jou geeft wat je nodig hebt, heb je geluk, koester dat en wees en dankbaar voor.
Maar wat als je dat niet, of niet genoeg, krijgt?
De kunst is om jezelf dát te geven waar je behoefte aan hebt, wat je nodig hebt. Om jezelf dat te gunnen, en misschien wel toe te geven voor jezelf dat je die behoefte wel degelijk hebt.
Iedere dag een klein stukje bewustwording, even zitten, een moment voor jezelf om even te voelen; waar sta ik? wat wil ik? wat heb ik nu nodig?
Misschien heb je de oudjaarconference gezien van Claudia de Breij? Wat vond je ervan? Ik vond het geweldig. Vooral het einde waarin ze zegt dat het met de toekomst niet goed komt, tenzij we er zelf iets aan doen. Hier hou ik van; eigen verantwoordelijkheid nemen.
Na de conference begon ik me natuurlijk af te vragen; wat doe ik?
Begin bij jezelf
Mijn moeder zei vroeger al vaak; “verbeter de wereld, begin bij jezelf”. Ik heb dat waarschijnlijk onthouden omdat ik vind dat hier voor mij ook een waarheid in schuilt.
Ik ben ervan overtuigd dat alle irritatie, boosheid, frustratie, projecties naar anderen, overmatig je best doen, handelen uit angst, jezelf onderwaarderen en je eigen behoeften niet onder ogen zien, uitingen zijn van niet opgeloste ‘dingetjes’ uit ons verleden.
Mijn doel is dan ook om een soort van schone lei te maken met mezelf zodat anderen geen ‘last’ hebben van mijn ‘demonen’. Dat is best een hele klus; zeker als je hooggevoelig bent. Maar het is zinvol om met persoonlijke ontwikkeling bezig te zijn.
In de wereld waar we nu leven is veel aan de hand. En dat is voelbaar.
Ik vind het fijn om te merken dat steeds meer mensen nu de noodzaak voelen om dichtbij zichzelf te blijven. De wereld veranderen voelt als onmachtig, maar onszelf veranderen lukt wel.
Vragen als; wat wil ik? wat heb ik nodig? worden vaker gesteld. Sommigen vinden dat dit vooral gaat om het ik; we leven in het ik-tijdperk, we zijn alleen maar met onszelf bezig, ze zien het als egocentrisch en niet sociaal. Maar zo zie ik het niet.
Je kunt namelijk veel beter voor de ander zorgen als je goed voor jezelf zorgt. Want laten we eerlijk zijn. Als je boos bent op die ander voelt dat voor jou ook niet prettig. Het is een manier om je eigen pijlen af te schieten op die persoon in plaats van op jezelf. En hier gebeurt het dus. Hier kunnen we beginnen bij onszelf.
Ik durf zelfs te beweren dat hiermee oorlogen kunnen worden voorkomen.
Maar het vergt moed om je ogen naar binnen te richten. En ja, dat is soms even slikken. Maar ergens voelt het altijd ook bevrijdend als je deze schaduwzijde van jezelf durft aan te kijken. En het voelt helend. Zeker als je met mildheid naar jezelf leert kijken. Dat het van jezelf mag om zo te zijn. Dat je tegen jezelf kunt zeggen: “dit ben ik ook en dat is prima, dat mag er ook zijn”.
Als je dat kan, dan kun je liefdevoller en met meer compassie kijken naar de ander.
Herken je je hierin? Kijk eens bij mijn pagina over PRI.