“Je zoekt naar geluk, tot je leert dat je het zelf maakt”

Ik werd geïnspireerd door deze kerstwens, die ik kreeg van een dierbare vriendin.

Omdat ik al op jonge leeftijd mijn moeder verloor en niet de zorg kreeg die ik nodig had, verlang ik nu nog regelmatig naar zorg en aandacht van een ander. Misschien herken je dat omdat je ook ooit iets niet kreeg waar je wel behoefte aan had.

Als je het geluk hebt dat er nu iemand in je buurt is die jou geeft wat je nodig hebt, heb je geluk, koester dat en wees en dankbaar voor.

Maar wat als je dat niet, of niet genoeg, krijgt?

De kunst is om jezelf dát te geven waar je behoefte aan hebt, wat je nodig hebt. Om jezelf dat te gunnen, en misschien wel toe te geven voor jezelf dat je die behoefte wel degelijk hebt.

Iedere dag een klein stukje bewustwording, even zitten, een moment voor jezelf om even te voelen; waar sta ik? wat wil ik? wat heb ik nu nodig?

Misschien heb je de oudjaarconference gezien van Claudia de Breij? Wat vond je ervan? Ik vond het geweldig. Vooral het einde waarin ze zegt dat het met de toekomst niet goed komt, tenzij we er zelf iets aan doen. Hier hou ik van; eigen verantwoordelijkheid nemen.

Na de conference begon ik me natuurlijk af te vragen; wat doe ik?

Begin bij jezelf

Mijn moeder zei vroeger al vaak; “verbeter de wereld, begin bij jezelf”. Ik heb dat waarschijnlijk onthouden omdat ik vind dat hier voor mij ook een waarheid in schuilt.

Ik ben ervan overtuigd dat alle irritatie, boosheid, frustratie, projecties naar anderen, overmatig je best doen, handelen uit angst, jezelf onderwaarderen en je eigen behoeften niet onder ogen zien, uitingen zijn van niet opgeloste ‘dingetjes’ uit ons verleden.

Mijn doel is dan ook om een soort van schone lei te maken met mezelf zodat anderen geen ‘last’ hebben van mijn ‘demonen’. Dat is best een hele klus; zeker als je hooggevoelig bent. Maar het is zinvol om met persoonlijke ontwikkeling bezig te zijn.

In de wereld waar we nu leven is veel aan de hand. En dat is voelbaar.

Ik vind het fijn om te merken dat steeds meer mensen nu de noodzaak voelen om dichtbij zichzelf te blijven. De wereld veranderen voelt als onmachtig, maar onszelf veranderen lukt wel.

Vragen als; wat wil ik? wat heb ik nodig? worden vaker gesteld. Sommigen vinden dat dit vooral gaat om het ik; we leven in het ik-tijdperk, we zijn alleen maar met onszelf bezig, ze zien het als egocentrisch en niet sociaal. Maar zo zie ik het niet.

Je kunt namelijk veel beter voor de ander zorgen als je goed voor jezelf zorgt. Want laten we eerlijk zijn. Als je boos bent op die ander voelt dat voor jou ook niet prettig. Het is een manier om je eigen pijlen af te schieten op die persoon in plaats van op jezelf. En hier gebeurt het dus. Hier kunnen we beginnen bij onszelf.

Ik durf zelfs te beweren dat hiermee oorlogen kunnen worden voorkomen.

Maar het vergt moed om je ogen naar binnen te richten. En ja, dat is soms even slikken. Maar ergens voelt het altijd ook bevrijdend als je deze schaduwzijde van jezelf durft aan te kijken. En het voelt helend. Zeker als je met mildheid naar jezelf leert kijken. Dat het van jezelf mag om zo te zijn. Dat je tegen jezelf kunt zeggen: “dit ben ik ook en dat is prima, dat mag er ook zijn”.

Als je dat kan, dan kun je liefdevoller en met meer compassie kijken naar de ander.

Herken je je hierin? Kijk eens bij mijn pagina over PRI.

Het gaat mij aan het hart dat veel mensen nog steeds zo lijden en zich laten leiden door afweermechanismen die ze hebben opgebouwd in hun kindertijd. Ze hebben niet in de gaten dat ze deze afweren nog dagelijks gebruiken als ze door iets of iemand worden getriggerd.

Misschien weet je al dat ik fan ben van PRI en dat ik deze methode vaak toepas bij mezelf. Ik schrijf er nu weer over omdat ik deze week mensen sprak over deze methode, omdat ik PRI heb toegepast in een sessie én omdat ik zelf ook weer eens flink getriggerd werd. Niet fijn om oude pijn en verdriet te voelen, maar zo ontzettend helend.

PRI staat voor Past Reality Integration. Je integreert je verleden met je heden. Het is een therapie, methode en levenswijze.

Met PRI ontwar je je emoties zodat je

• lichter en met meer plezier kunt leven
• jezelf onderdeel maakt van je verhaal
• jezelf ziet en erkent
• jezelf heel kunt voelen
• je kinderen gemakkelijker kunt opvoeden omdat je jouw bagage niet overdraagt

…en dat is precies waar we naar verlangen.

Iedereen hanteert in meer of mindere mate onderstaande afweren:

• het ontkennen van je behoeften
• erg je best doen om iets te voorkomen (bijvoorbeeld relatieproblemen)
• boosheid en irritatie
• onderwaardering (ik kan het niet, ik deug niet, ik ben schuldig)
• angst (voorafgaand aan een situatie, erna is de angst weg)

Dat komt ook omdat de afweren die ik hier bespreek maatschappelijk aanvaard worden en daarom helaas blijven bestaan.

Veel mensen hebben wel last van de gevolgen van deze afweren. Ze denken dat voluit of lichter leven niet voor hen is weggelegd of dat ze dat niet kunnen, of maken zichzelf wijs dat ze geen behoefte hebben aan voluit leven; ze leven dus veel in de afweer. Ze zijn zich hier niet van bewust en ik denk dat velen zich hier ook niet van bewust wíllen zijn. Want: moeilijk, help emoties, je moet gaan voelen…, te weinig tijd; werk, gezin, klusjes en sociale contacten zijn belangrijker en “hoezo? ik heb hier geen behoefte aan; ik heb dat niet nodig”. Het is ook vaak niet gemakkelijk om je afweren te onderkennen en te ontmantelen. Want je komt oude pijn tegen en dat voelt niet fijn.

Maar jezelf en de wereld worden er zoveel mooier en liefdevoller van!

Hoe dan?

Je moet leren om contact te maken met je kindsdeel. En je moet leren compassie te hebben met dit kind in jou en wat het heeft gemist. Dat is vaak een droevige ervaring. Maar wel een ervaring die voelt als een waarachtige en wezenlijke opluchting. Want eindelijk krijgt dat deel in jou de aandacht die het nodig heeft. Iets belangrijks in jou wordt gezien en gehoord.

Dat vind ik het mooie en ontroerendste deel van de sessie. De afweer wordt ontkracht. Wat je vroeger gemist hebt kun je jezelf nu gaan geven. Of aan anderen vragen. Je komt weer in je volwassenbewustzijn. Je reageert volwassen en liefdevol naar jezelf en naar de ander. Je kunt voluit leven.

Ik heb de indruk dat mensen die hooggevoelig zijn, en dat dus als kind ook al waren, sneller een afweer opbouwen dan anderen, die minder gevoelig zijn. Deze overlevingsstrategieën waren nodig om jezelf te beschermen. Omdat het te overweldigend was wat je meemaakte.

Dus bedank je afweren, ze hebben je gered. Ooit.

Maar nu hoeft het niet meer.

Het lijkt mij logisch dat wanneer je in je kindertijd veel hebt moeten afweren, dat er nu in je volwassen leven, ook meer getriggerd kan worden…

Herken je dit? Heb je de wens om je emoties te ontwarren? En wil je meer compassie met het kind in je, zodat je jouw bagage niet overdraagt naar je kinderen? Neem vrijblijvend contact met me op als je vragen hebt of als je mijn begeleiding bij jouw proces wenst.

Meer over  PRI:

• PRI – pagina op mijn website
• Blogje: Valse macht: boosheid als weerstand
• Blogje: Mens, durf te leven!
• Blogje: Trigger

Deze kerstvakantie ben ik verhuisd. Ik woon nu samen met mijn vriend. Superfijn!

Maar ik moest echt wel even wennen; ik was letterlijk en figuurlijk mijn ruimte kwijt en dat voelde niet oké. Maar toen ik me ervan bewust werd, kon ik er aandacht aan geven en kwam het goed. Ook in mijn dagelijks leven is dit een valkuil: ik pak te weinig ruimte voor mezelf, terwijl dat voor mij zo belangrijk is.

Dat geldt voor meer mensen. Sommigen kunnen er veel last van hebben en er boos of verdrietig van worden.

Wat maakt dat je je eigen ruimte niet inneemt?

• Je herkent je eigen grenzen niet en geeft ze ook te weinig aan.
• Je neemt te weinig tijd voor jezelf om te doen waar jij blij van wordt.
• Je denkt eerst aan de ander en amper aan jezelf.
• Je vult voor de ander in wat goed is voor diegene.
• Je voelt je schuldig als je de ander niet helpt.

Herken je dit? Grote kans dat je in een overlevingsmechanisme zit.

Hoe kwam je in deze overlevingsstand?

Vaak ontstaat zoiets in je jeugd. Als kind was het belangrijk voor je om het  de ander naar de zin te maken, omdat je je alleen dan veilig voelde.

Laat ik een voorbeeld nemen. Doordat één van je ouders weggevallen is, ben je onbewust bang dat je alleen komt te staan als je andere ouder ook zou wegvallen. Je gaat dan moeite doen om te zorgen dat het met de overgebleven ouder goed gaat.

Waarom doe je dat nog steeds?

Dit moeite doen voor de ander hanteer je nog steeds in allerlei situaties. Ingeborg Bosch noemt dit ‘valse hoop’, in haar boeken over PRI (Past Reality Integration).

Je wordt er doodmoe van, omdat je ergens voelt dat er iets niet klopt. Je kunt je gedrag moeilijk veranderen omdat dan die angst weer om de hoek komt kijken. Diepe angst om alleen te komen staan. Deze angst heb je als kind weggedrukt omdat die te groot was. Dit heeft je indertijd doen overleven. Voor toen helemaal oké, nu niet meer.

Op dit moment ben je volwassen en kun je best alleen zijn. Maar omdat dit gevoel gekoppeld is aan het gevoel van vroeger denk je nog steeds dat je deze angst niet aan kunt:  een illusie.

Wat kun je eraan doen?

• Word je er allereerst bewust van dat jij het laat gebeuren dat een ander jouw ruimte inneemt, en accepteer dat. Zo doe je dat nu eenmaal, want dat heb je als kind zo geleerd.
• Vraag je af of je introvert bent en onderzoek eventueel wat dat betekent.
• Herken mensen die veel ruimte innemen (extraverte mensen).
• Blijf bij jezelf, loop eventueel even weg uit situaties.
• Laat de energie van de ander(en) uit je ruimte los.
• Laat ook de overtuiging los dat je dan egoïstisch bezig bent.
• Voel het verdriet van al die keren dat je ‘ontrouw’ aan jezelf was.
• Voel de angst om het alleen te moeten doen en doorvoel dat dit gevoel van vroeger is en niet gerelateerd is aan de situatie van nu.
• Herken deze valkuil iedere keer weer en…
• Wees mild voor jezelf!

Ingeborg Bosch beschrijft stap voor stap hoe je jezelf kunt bevrijden van dit overlevingsmechanisme en hoe je zonder angst meer vrij en blij kunt leven.

Ikzelf heb me er grotendeels van kunnen bevrijden, maar het blijft altijd een aandachtspunt voor me.  Als ‘ervaringsdeskundige’, maar ook als enthousiast PRI-toepasser ondersteun ik je graag in dit proces.

Wil je er over van gedachten wisselen, neem dan gerust contact met mij op.

Ik kwam het deze week twee keer tegen, de eerste keer op tv en daarna in de krant.

Een zegening vind ik het, dat er maatschappelijk draagvlak lijkt te komen om op eigen wijze je leven te mogen leven. Dat we de verwachtingen die anderen van ons hebben aan ons laars mogen lappen. En dat we lekker ons eigen ding mogen doen.

Honderd jaar geleden schreef Dirk Witte het krachtige kleinkunstlied “Mens, durf te leven!” en het spreekt ons nog altijd aan. De tekst gaat over autonomie, uniek mogen zijn, zelf nadenken en los komen van vaste overtuigingen. Trouw zijn aan jezelf dus. Prachtig!

“Wat je zoekt kan geen ander je geven!”

Maar… uit eigen ervaring weet ik dat het niet gemakkelijk is om te durven leven, het vergt moed. Vaak komen we angst tegen om niet aardig gevonden te worden of zijn we bang om in de steek te worden gelaten. En dat willen we niet. Dat voelt bedreigend.

Het goede nieuws is: het hoeft niet, je hoeft niet bang te zijn. Waar we bang voor zijn is immers al gebeurd. Dat is de kern van PRI (past-reality integration) een levensmethode ontwikkeld door Ingeborg Bosch.

Wil je meer durven leven, wil je uit jezelf halen wat erin zit?

Kom naar een van de informatieavonden over PRI die ik organiseer  en laat je informeren en inspireren. Vrijblijvend en kosteloos.

Lees meer over PRI.

Geniet van de uitvoeringen:
– door Jean-Lois Pisuisse (1917)
– door Ramses Shaffy (1967)
– door Wende Snijders (2006)