Deze titel vind ik treffend voor wat ik nu voel naar aanleiding van de 2Doc uitzending ‘vroeg verloren’ over een meisje van tien die haar moeder verliest.
Ik schrijf hierover omdat ik twaalf was toen mijn moeder overleed.
De strekking van haar verhaal is dat het leven na het overlijden van een ouder ‘gewoon’ doorgaat. Vakanties en verjaardagsfeestjes zijn gezellig en dus gaat alles goed. Maar niet heus dus.
Het meisje in de documentaire is nu 34, loopt vast in haar leven en voelt de behoefte om terug te blikken. Ze heeft een gesprek met haar vader welke impact het overlijden van haar moeder heeft gehad.
In eerste instantie is haar vader van mening dat alles goed is gegaan en dat iedereen van het gezin er goed is uitgekomen. En in zekere zin is dat ook zo. Maar als dochterlief doorvraagt beseft vader dat er inderdaad amper of geen ruimte was voor een gesprek, laat staan voor gevoelens van verdriet.
Vader geeft toe dat hij zich ook liever verschuilt, dat heeft hij altijd zo gedaan. Zij zegt dat het een overlevingsstrategie is. Hij vindt dat zij dat goed ziet. Door dit besef staat hij open voor een nieuwe ingang om gevoelens meer toe te laten. Samen kunnen ze het verdriet alsnog delen.
Wat mooi dat deze dochter dit gesprek heeft geïnitieerd en wat mooi dat deze vader hiervoor openstaat. Het lucht haar zichtbaar op.
Zij wordt gezien.
Gezien worden is zo belangrijk.
Ik voel me ook vaak niet gezien, want: ‘zij redt het wel’. Ik snap dat mijn familie en mensen om me heen me zo zien, want flink zijn was mijn overlevingsstrategie, zo wilde ik gezien worden en zo redde ik mezelf. Totdat het zich tegen me begon te keren. De overlevingsstrategieën hadden hun werk heel goed gedaan, maar ik wilde weer contact kunnen maken met mijn zachte kant.
Ik probeer nu om dit verwonde kind zelf te zien, te voelen en te koesteren. Ik voel het verdriet alleen. Dit verdriet is blijkbaar nog te groot en te kwetsbaar om samen te delen. De vraag is ook of dat moet. Soms kan het goed zijn om te accepteren dat het gaat zoals het gaat.
Wanneer je als ouder vragen krijgt van je kinderen zou ik willen zeggen:
“Wees mild naar jezelf, je heb het goed gedaan, je hebt gedaan wat je kon, je bent niet schuldig”.
En voor ieder gezinslid is het goed te beseffen dat ieder gezinslid een groot verlies heeft geleden. Dat maakt dat je niet of heel moeilijk bij elkaar de steun kunt vinden die je nodig hebt. Ieder overleeft op zijn/haar eigen wijze, iedereen zit op zijn/haar eigen eilandje.
Het is daardoor een eenzaam proces.
De dochter uit de documentaire stelt dappere vragen.
Omdat het overlijden van het gezinslid lang is geleden, is het lastig om er op terug te komen, want: je haalt geen oude koeien uit de sloot, vooruit kijken is waar het om gaat, niet achterom, dat is te pijnlijk, we zijn er toch goed uitgekomen, dus waarom moeilijk doen.
Daarom is het zo mooi dat deze vader zijn dochter echt kan zien en met haar in verbinding wil komen. Door mild naar zijn eigen proces te kijken.
Dus, dank je wel Liesbeth Rasker voor deze mooie en dappere documentaire waarin je letterlijk en figuurlijk het ondergeschoven kindje zichtbaar maakt. Ik voelde me daardoor ook gezien.
Wil je naar aanleiding van dit blog vrijblijvend contact met mij opnemen? Of bijvoorbeeld wandelend of in een reading? Ik help je graag.
